کنه شکارگر پرسیمیلیس : از زمان معرفی کنه شکارگر Phytoseiulus persimilis در سال 1367 برای کنترل بیولوژیک کنه های تارتن در ایران بیش از سه دهه می گذرد. اولین رهاسازی این شکارگر علیه کنه تارتن ترکستانی روی بوته های پنبه و سویا در استان گلستان, روی ماش و بادمجان در منطقه منوجان جیرفت با کنترل کنه آفت همراه شد. عملکرد این شکارگر علیه کنه تارتن دو نقطه ای مزارع لوبیا به علت رطوبت کم و دمای زیاد در استان های مرکزی و چهارمحال بختیاری موفق نبود.
بکارگیری نسبت رهاسازی 1 شکارگر به 10 کنه طعمه در شرایط میانگین دمای کمتر از 25 درجه سلسیوس از اسفند تا اوائل اردیبهشت باعث کنترل کنه تارتن خیارگلخانه ای در ورامین شد. رهاسازی همزمان این شکارگر با کنه شکارگر Neoseiulus californicus در شروع آلودگی کنه های تارتن در بوته های خیار گلخانه ای و با تأمین رطوبت نسبی بیش از 50 درصد طی ماه های گرم بهار وتابستان کنترل مطلوب کنه آفت در دوره برداشت خیار ایجاد شد.
رهاسازی شکارگر برای کنترل کنه تارتن دونقطه ای توت فرنگی گلخانه ای به علت پرزهای زیاد برگ شرایط را برای دست یابی شکارگر به کنه طعمه درمنطقه هشتگرد فراهم نساخت. رهاسازی شکارگر در شروع آلودگی کنه های تارتن روی رز و میخک گلخانه ای در اصفهان و محلات کاملاً مؤثر بود. مطالعه برخی کنه کش های آلی وگیاهی کم خطر برای فعالیت شکارگر و مناسب برای مبارزه تلفیقی نیز انجام شده است. پرورش انبوه این شکارگر روی بوته های لوبیا آلوده به کنه تارتن موفقیت آمیز بوده و هزینه تولید در مقایسه با واردات شکارگر حدود 20 درصد کاهش می یابد. ضمن این که شرایط تولید خیار گلخانه ای عاری ازکنه کش را نیز فراهم می نماید.
کنه های تارتن (Tetranychus spp.) از آفات مهم محیط های گلخانه ای و کنه شکارگر Phytoseiulus persimilis A.H. مهمترین دشمن طبیعی آن می باشد. سازگاری کنه های تارتن در شرایط گلخانه ای باعث فعالیت و خسارت دایم آنها در طول سال می شود. ایجاد مقاومت سریع کنه های تارتن به سموم و محدودیت تنوع به کارگیری آنها همراه با مساله باقی مانده سم روی خیار گلخانه ای, مبارزه بیولوژیک را در اولویت قرار داده است.
مطالعه بیولوژیکی کنه شکارگر P. persimilis در شرایط آزمایشگاهی و کارایی آن با جداسازی از سایر آفات و پرورش انبوه روی لوبیا زمینی و ایستاده و روی خیار درختی در گلخانه ها با اسکلت چوبی و فلزی به همراه تاثیر مشاهده ای سموم بر جمعیت کنه شکارگر در منطقه ورامین انجام پذیرفت. بررسی های آزمایشگاهی (20±5 درجه سانتیگراد و 55±10 درصد رطوبت) نشان داد تغذیه روزانه و کلی شکارگر از کنه طعمه به ترتیب به تعداد 12±5, 96±27 کنه و با تعداد تخم ریزی روزانه 3.75±1 و کلی 40±5 تخم همراه بود. با کشت ارقام لوبیای قرمز و چیتی نسبت به تامین کنه طعمه و پرورش انبوه و تعیین کارایی شکارگر اقدام گردید. برای رهاسازی کنه شکارگر از نسبت 1 به 10 کنه طعمه در هر دو نوع گلخانه با اسکلت چوبی و فلزی استفاده شد. برای تعیین میانگین جمعیت و درصد آلودگی برگ های خیار گلخانه ای به کنه تارتن قبل و بعد از رهاسازی شکارگر از روش آماری حضور و عدم حضور کنه استفاده گردید.
نتایج داده های جمع آوری شده نشان داد درصد آلودگی برگ های خیار درختی و میانگین جمعیت کنه تارتن قبل از رهاسازی در گلخانه های اسکلت چوبی و فلزی به ترتیب 25 درصد و 135.1±23 کنه, 11 درصد و 35.76±14 بود. کارایی کنه شکارگر با نمونه برداری در فواصل هفت روز و در طول بررسی (50 الی 55 روز) تعیین شد. تاثیر سه و چهار نوبت رهاسازی کنه شکارگر به ترتیب در گلخانه های اسکلت چوبی و فلزی کاهش درصد آلودگی و میانگین جمعیت فعال کنه تارتن را به 8 درصد و 1.73±1.25 کنه و 13 درصد و 5.77±2.5 کنه رساند.
تاثیر مشاهده ای محلول و مه پاشی سموم مختلف (کنه/ حشره/ قارچ کش) تلفات زیادی بر جمعیت کنه شکارگر را سبب شد. از نتایج بدست آمده پیشنهاد می گردد با رهاسازی به موقع کنه شکارگر در مراحل اولیه آلودگی بوته های خیار درختی به کنه تارتن می توان خسارت آنرا کنترل و از مصرف زیاد کنه کش ها در محیط های گلخانه ای جلوگیری به عمل آورد.